Yeni yıla, yeni haftaya yeni hamilelik huyları edinerek girdik… haydi hayırlısı… ilk defa bir an önce geçsin istedim …
Geçtiğimiz hafta uzayan yılbaşı tatili ve hafta sonu sayesinde babası ile uzunca vakit geçiren, konuşmalarına tekmeleriyle cevap veren, okuduğu masallardan keyif almasından sebep hareketleriyle başı dönen Kıpır… 31.hafta da bir cep Herkül’ üne dönüşmüş; kaburgalarımı kum torbası zannederek vurdukça vuruyor, mesanemi ise tramplen gibi kullanıp aniden irkilmeme, idrar kaçırmış olmayayım derken kendimi tuvalette bulmama sebep oluyor… şükür “şimdilik” idrar kaçırma yok!
Büyüdükçe rahim içerisinde ki hareket alanı daraldığı için ayaklarını uzattığında gelen yer benim kaburgam oluyor. Ayakları değdiğinde bir huylanma bir gıdıklanma isterdim olsun ama daha çok iteklenme duygusu yaşıyorum :/ neyse ki bir kaç taktik ile üstesinden geliyorum…
Ebe Pınar Tavsiyesi olsun size de; bebeğiniz kaburgalarınız altında çok hareket edip rahatsızlık hissi veriyor ise, ilk önce siz kendi pozisyonunuzu değiştirin, ayağa kalkıp bi kaç adım atın ya da yerde diz dirsek pozisyonu (dört ayak pozisyonuna gelerek nefes alıp verin) beğinizin pozisyonunu değiştirebilir. Ayırca yatarken, ofiste iş yaparken, araba kullanırken ya da örgü örerken, kitap okurken 🙂 Bebeğinizin iteklediği kaburganızın tarafında ki kolunuzu önce yukarıya ve yukarıdayken yana doğru hareket ettirin ve burnunuzdan derin bir nefes alarak karın solunumu yapın, kolunuzu indirirken de nefesinizi verin bunu bir kaç defa tekrarlayın rahatlayacaksınız. Tüm bunlara rağmen geçmiyorsa biraz sabredin, doğumunuza bir kaç hafta kala bebeğinizin aşağıya doğum yoluna doğru kaydığında bu iteklemeler olmayacak…
Bu kadar hareketlerinin güçlenmesi i beni düşündürüyor… gebelik şekerine bağlı olarak iri bebek mi oluyor bizim oğlan, amniyon sıvısı (içinde yüzdüğü sıvı) arttı da ondan mı bu kadar güçlü hissediyorum… ben iki kiloya çok yaklaştı derken eşim dahil herkes yok canım diyorum… bakalım bir hafta sonra doktor kontrolünde göreceğiz!
Ve muhteşem kar tatili; bir sevinç ile beklediğim kar yağmasından bu kadar sıkılacağımı tahmin etmezdim. Hamile olarak evde olmak zorunda olmak, nedenini şurada yazmıştım, gebe görüşmelerimi iptal etmek zorunda kaldım, hem kendim hem gelecek gebelerimin sağlığı açısından, Kocaeli Üniversitesi Ebelik son sınıf öğrencileri ile söyleşi için davetliydim gidemedim( neyse ki skype üzerinden harika bir söyleşi gerçekleştirdik) yürüyüşlerin aksaması,mobilyanın seçilememesi bir de herkes çocuklarıyla eşiyle sevinç çığlıkları atarak kar topu oynarken melül melül camdan izlemek zoruma gitti açıkçası 🙂 Hal böyle olup evde domestik bir kadına dönüşünce önce dip köşe bucak temizlendi, Erciyes’e rakip ütülenecekler dağını erittim, evde yapılan egzersiz süresi ve hareketleri arttırdım ve terapi niyetine her başa bir bere sloganıyla bolca örgü ördüm 🙂
Yoğun geçen ev hanımlığı gününün ardından akşam eve geldiğinde “Bugün Kıpır nasıldı?” diye soran eşim sonrasında ben öğleden beri bir hareket hissetmediğimi farkettim!! Gün içerisinde hareketli olan annenin bedeni bebek için beşik vazifesi görüp uyumasını sağlıyor diyerek açıklama yaptım, yemek yedikten sonra hemen uyanır dedim… ama bizim Dr. Kurtlugil’ i ikna edemedim, aldı eline benim doğumunu evde takip ettiğim gebelerimde kullandığım bebek kalp atışlarını dinleme cihazımı, gayet profesyonel bir eda ile jeli karnıma sürdü ve Kıpır’ ın kalp atımını duyduğumuzda rahatlamıştı… farkettirmemeye çalışsam da benim de içim rahatladı, yalan yok 🙂
Derken Gebbepınar’ a bel ve sırt ağrıları musallat oldu, sabahları uyandığında dövülmülmüş gibi kalkmasına sebep olan… Dedim ya, yeni yıl yeni huylar!! Temizliktendir çok yordum kendimi dedim… Biraz ılık duş biraz masajla o gece geçti! Ertesi gün yeniden geldi… O sırt ve bel ağrıları ile baş etmede bildiklerini tecrübe etti ve bir kaç gün sonra başarısını gördü 🙂
Egzersiz candır!
31.haftanın hediyesi ise; Kendim hamile olarak doğumda olmak en büyük hayallerimden biriydi, yaşadım çok şükür! Özellikle bir HypnoBirthing eğiticisi olarak doğumda hipnozu kullanmak, doğum serüvenini muhteşem gevşemiş ve bebeğine kavuşma odak noktasından ayrılmayıp, doğum dalgaları ile dalgalanan gebeme destek olmak paha biçilmezdi… Doğumun ayrıntılarını hem ebe hem gebe olarak sizler için ayrı bir yazıda yazmak istiyorum, tam pozitif doğum hikayesi… Hiç fotoğraf çekilmemiş olmak da ayrı bir tebessüm sebebi 🙂
Bu haftanın tüm “off! Puff!lu mıy mıylı” Gebbepınar modumdan beni çıkartan ise, uzun zamandır göremediğim kardeşim, Kıpır’ ın tek dayısının sürpriz yapıp gelmesi oldu! Meğerse benim sevgiye de açlığım varmış, en yüksek dozundan kardeş sevgisine 🙂 Kıpır’ ın Hareketleri ile mest olan dayıyı görmeniz lazım… ilk defa hamile karnına dokunması ve hareketleri hissetmesi ise cabası, tabi bizim oğlan da şovunu yaptı 🙂
Ve hafta sıkıcı başlayıp rahatsız geçse de gülümseyen yüzler ile bitti… Hayat güzel olanı en sona saklıyor demek, sabırla anı yaşamak geleceğe umutla bakmak lazım …
Oflu puflu günlerden, mutlu yarınlara kocaman sıçramalarda kalın…
Gebbepınar
