bir Kıpır gördüm sanki…

Hoş geldin 22.hafta, bizim için nasıl heyecan yaratıyorsun bir bilsen; 7 hafta sonra bizim Kıpır’ı  göreceğiz… Onu her zaman görmek istesek de henüz eve bir ultrason aleti alalım kıvamında değiliz şükür :))

Ben ise; Nefes nefese kalıp, çabuk yorulup ve çarpıntılarım oluyor…  Tabi rahmim büyüdükçe yukarıda diyafram kasımı sıkıştırıyor ve bu da nefes alma konusunda beni zorluyor, eşimin de” iyi misin? Zorluyor mu bebeğimiz seni?” dediğinde fark ettim ki ben “ ooooff off” diye derin nefesler alıyormuşum 🙂 Ayrıca geceleri yatarken kalbim patlamaya hazır saatli bomba gibi, Rambo filmlerinde ki gibi kırmızı kablo mu mavi kabloyu mu çeksem de bu çarpıntı bitse gibi bir şansım da yok 🙂

Midem ise alarm veriyor! Her zaman yediğim posiyonlar o kadar çok geliyor ki, sırf bu yüzden kusmalarım oldu! Bir de iki defa yemek sonrası uykuya yenik düştüm günümü ve gecemi mafettim:/ Pek muhterem Reflü seni yeneceğim!!

Bu hafta, kendimi  gevşeme- nefes ve yürüyüş üçlüsü arasında kaybetmeye kararlıyım… keyifli bir hamileliğin temeli kesinlikle bu üçlü!

İşte tüm bu şikayetlerimi hafifletmek için Nefes ve gevşemeye ağırlık vereceğim. Hamilelikte Nefes Egzersizlerinin faydalarını şurada yazmıştım…

Bu rüyalarıma ne oldu benim, bildiğin eşime takmış durumdayım! Ne gördüğümü bilmeden, sadece rüya olan hikayelerim sebebi ile bir atarlar bir gideler bende… Hafta da iki gece saz kursuna gidiyor da rahatlıyor Pınar’ın Hamile Kafası ‘ndan uzaklaşıyor :)) Geçen gece sabaha karşı neredeyse yataktan atacaktım sinirden, rüyamda; “arkadaşları ile konuşuyor kızlı erkekli bir gurup, normalde tanıdığım arkadaşları da değil, onlara benden yakınıyor… hamile kaldığımda bu kadar çirkinleşeceğimi düşünmemiş, benim iyi bir anne olacağım konusunda kuşkuları varmış, iletişimimiz bitmiş… alımlı çalımlı bi bayan arkadaşı da kafası dağılsın diye bizimkine Fransa tatili öneriyor,  Champs-Élysée  Bulvarı de yürüyüp Laduree ‘da tatlı yiyeceklermiş,bizimki de ağzı kulaklarına vararak kabul ediyor, Allahıııııım sana geliyorum!”  ben kan ter içinde uyandım, gerçek dünyaya dönmem zor oldu… bir de evlilik yüzüğüğünü bulamıyor bu aralar, benim de bilinç altı kurmalı tilki oyuncak gibi oldu haliyle… Ben rüyamı anlattığımda ise bıyık altından gülüyor :/

Anne- baba adayı  olarak ultrason muayenesinde ikimizin de hazır olması, işlerimizi organize etmek ne kadar zormuş… Ayarlayabildik derken gelen son dakika golü ile yalnız gitmek zorunda kaldım, elbette ki bunda alınacak darılacak bir durum yok ancak… içim bir ağır oldu, şimdi Kıpır’ı göremeyecek diye… Nasıl garip bir his!

Aaa! Sürpriz… 22.hafta detaylı Usg’ye başlamadan önce ilk muayene baba Dr.Kurtlugilden :):)

Canım doktorum ile muayene devam ediyoruz, bu gün detaylı ultrason günü…  Cinsiyetini öğrendikten sonra ki 7.hafta da bir araya geldik ve daha ultrason probu karnıma değer değmez; Bizi hiiiç merakta bırakmadan direkt yüzünü göstererek ve elini alnına götürerek bir selam çakıyor Kıpır, ve bu hareketi ile pıt bir göz yaşı düşüyor…  Bebeğimiz doğmamış olabilir ama anne karnında da bizimle iletişim için sadece tekme atmıyor!

Tam bir minyatür insan olan Kıpır; 25cm boyunda 454 gr ağırlığında… düşünün bir spaghetti boyunda :):) Böbreğinden, kalbine, omurgasından, kafa içi beyin boşluklarına kadar her şey tamam… el ve ayak parmaklarını bile saydık… her annenin rüyalarına girer ya da doğduğu gibi ilk sordukları şeylerden biri parmak sayısı sanırım, ya da aynı zamanda ebe olarak bana öyle denk geldi:))

Sizler için de küçük bir notum var ; Bu boy ağırlık rakamları, her bebeğe göre farklılık göstermektedir… bu hafta da ki bebeğin mutlaka bu kadar olması gerektiğini belirlemez… Zira anne baba adayının beden yapısı, annenin beslenmesi, zararlı alışkanlıkları, stress de bebeğin gelişiminde etkili olduğu unutulmamalıdır… kendinizi de bebeğinizi de kimse ile kıyas yapmayın olur mu?

İçinizde hissetiğinizi gözünüzle görüp, ona dokunabileceğiniz günlerin hayalini kurmak paha biçilmez… Her anı şükürler ile dolu bir macera bu! Her muayene ise bunun taçlandırılmış hali gibi… Çocuk gibi sevinip, çoşku içinde ağzımızdan dökülen kelimeler… ve sağlığı, gelişimi hakkında duyulan kaygı… hepsi o kısacık zamanda dalgalanıyor işte…

Ben bir elim karnımda bir elimde  ultrason resimini göğsüme bastırmış doktorumu dinlerken… İki hafta sonra yaptırmamı önerdiği  testlerden bahsetti, şeker tarama testi konusunda fikirlerimizi paylaştık ve bana şikayetim var mı diye sordu… vallahi o an kalbimin küt küt atmasından, şapşik bir gülümsemeden başka hiç bir şey hatırlamıyordum:)

Tabi eve dönünce aklıma geldiler… bir daha not edip gideceğim  sorularımı!

Odak noktası muayene ve nefes egzersizleri olan bir haftayı geride bırakırken… kahramanlarımızı yeni haftanın neler getireceği konusunda ki heyecanı sarmıştı bile…

Sevginin en dolu dolusu, yürüyüşün en tempolusu, uykunun en tatlısı ile kalın…

Gebbepınar